Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα και ξαναθυμόμαστε ταινίες που βασίστηκαν σε θεατρικά έργα!
1. Το εμβληματικό και υπεραγαπημένο Amadeus (1984) του Μίλος Φόρμαν βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του 1979 του Πίτερ Σάφερ. Η (μυθοπλαστική) πνευματική αναμέτρηση ανάμεσα στον Μότσαρτ και τον Αντόνιο Σαλιέρι μετατρέπεται στα χέρια του Φόρμαν σε ένα σκοτεινό ταξίδι στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Στο επίκεντρό της βρίσκεται το θεόσταλτο ταλέντο που οδηγεί τον έναν στην τρέλα και τον άλλο στην απόγνωση. Η ταινία σκάβει βαθιά στο μυαλό και την καρδιά του πρωταγωνιστή της, Σαλιέρι, και ξετυλίγει το νήμα των βασάνων του, που δεν είναι άλλο από το θεϊκό χάρισμα του ορκισμένου αντιπάλου του. Ένα χάρισμα που στα μάτια του Σαλιέρι είναι τόσο ανεξήγητο όσο άδικο και σχεδόν ιερόσυλο. Η τυραννία της μετριότητας, η ζήλια και η απογοήτευση του ικανού καλλιτέχνη που ξέρει ότι ποτέ δεν θα κατακτήσει την κορυφή, αποτυπώνονται από τον Φόρμαν σε μια ταινία-σταθμό του 20ού αιώνα, η οποία πέρα από τα πολλά βραβεία (ανάμεσά τους 8 βραβεία Όσκαρ) που απέσπασε, παραμένει διαχρονική και αξεπέραστη.
2. A Streetcar Named Desire (1951). Ο Ελία Καζάν διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τενεσί Ουίλιαμς (1947) και σκηνοθετεί τους πρωταγωνιστές του Βίβιαν Λι και Μάρλον Μπράντο στους θρυλικούς ρόλους της Μπλανς Ντιμπουά και του Στάνλεϊ Κοβάλσκι αντίστοιχα. Με τις εκρηκτικές τους ερμηνείες, το στην εντέλεια δουλεμένο σενάριο (στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ο Oυίλιαμς), και τα 4 Όσκαρ που απέσπασε, η ταινία έχει γράψει κινηματογραφική ιστορία.
3. Το θεατρικό Noises Off (στα ελληνικά μεταφρασμένο ως "Το Σώσε") του Μάικλ Φρέιν (1982) έφτασε στον κινηματογράφο το 1992 σε σκηνοθεσία Πίτερ Μπογκντάνοβιτς. Ο Μάικλ Κέιν στον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει τον σκηνοθέτη που προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη στους ηθοποιούς του, με το ένα ευτράπελο να ακολουθεί το άλλο, καταλήγοντας να αλλάζουν τα φώτα στην παράσταση που ανεβάζουν.
4. Sleuth (1973) του Τζόσεφ Λ. Μάνκιεβιτς, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό (1970) του Άντονυ Σάφερ. Ο Λώρενς Ολίβιε και ο Μάικλ Κέιν επιδίδονται σε ένα νοσηρό παιχνίδι εξουσίας και αντιζηλίας, όπου τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται, η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη, οι ρόλοι εναλλάσονται συνεχώς και ούτε στιγμή δεν είμαστε σίγουροι τι είναι αληθινό και τι φάρσα, ποιος έχει το πάνω χέρι και πού οδηγεί αυτό το mind game.
5. Carnage (2011), βασισμένο στο Le Dieu du carnage της Γιασμίνα Ρεζά. Ο Πολάνσκι σκηνοθετεί ένα λαμπερό καστ σε μια μαύρη κωμωδία δωματίου που εκκινεί από έναν σχολικό καβγά μεταξύ παιδιών και καταλήγει σε ένα κλιμακούμενο ξεκατίνιασμα των πολιτισμένων και εκλεπτυσμένων γονιών τους, με τα νύχια να βγαίνουν και τα προσωπεία της αστικής ευγένειας να καταρρέουν.
6. Romeo+Juliet (1996). Πριν το φαντασμαγορικό "Μουλέν Ρουζ", ο Μπαζ Λούρμαν σκηνοθέτησε τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο (22 χρονών τότε) και την Κλερ Ντέινς (17) στους ρόλους των έφηβων εραστών του Σαίξπηρ. Με το ακριβές κείμενο να απαγγέλεται από τους ηθοποιούς και μια ιδιόμορφη σύγχρονη αισθητική, η ταινία αποτελεί μια από τις πολλές διασκευές του σαιξπηρικού έργου στην κινηματογραφική οθόνη.
7. Tο (χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης γενιάς) teen movie 10 Things I hate about you (1999) του Γκιλ Γιάνγκερ είναι χαλαρά βασισμένο στο Ημέρωμα της Στρίγγλας του Σαίξπηρ και μας σύστησε μια σειρά ηθοποιών που μας απασχολούσαν για χρόνια αργότερα: Χιθ Λέτζερ, Τζούλια Στάιλς, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ. Η ταινία έχει γίνει καλτ, ενώ η δημόσια εκδήλωση αγάπης του Χιθ Λέτζερ ο οποίος τραγούδησε και χόρεψε το "Can't take my eyes off of you" σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, είναι από τις πιο γνωστές σκηνές εφηβικών ταινιών.
8. Από τις αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές της συγκεκριμένης τραγωδίας διαλέγουμε το Macbeth (2015) του Τζάστιν Κουρζέλ με το λαμπερό δίδυμο Φασμπέντερ - Κοτιγιάρ, που φέρνουν στην οθόνη την "Τραγωδία του Μακμπέθ" του Σαίξπηρ. Με υπέροχη φωτογραφία που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόκοσμη, εχθρική και ταυτόχρονα ελκυστική, η διασκευή του Κουρζέλ παραμένει πιστή στο αυθεντικό κείμενο και εξαιρετικά λιτή, απαλλαγμένη από ό,τι θα διασπούσε τον νοηματικό πυρήνα του έργου του Σαίξπηρ. Το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη επικέντρωση στην κλιμακούμενη διαφθορά, στη μεγαλομανία και στην τρέλα που οδηγεί η μονομανία με την εξουσία.
9. Closer (2004) του Μάικ Νίκολς, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Πάτρικ Μάρμπερ. Τζούλια Ρόμπερτς, Τζουντ Λο, Νάταλι Πόρτμαν και Κλάιβ Όουεν ενσαρκώνουν την τετράδα των πρωταγωνιστών, οι οποίοι εναλλάσσουν διαρκώς ερωτικούς συντρόφους μεταξύ τους, σε μια ωμή ιστορία αποπλάνησης και επιθυμίας. Προκλητική και απρόβλεπτη, η ιστορία αποτυπώνει το σκληρό παιχνίδι που παίζουν οι ήρωες με τα ανθρώπινα συναισθήματα, ενώ έχει παραλληλιστεί ως μια (πιο σκοτεινή και άγρια) εκδοχή της όπερας του Μότσαρτ Così fan tutte.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου