12 ΣΚΗΝΕΣ ΑΝΕΜΕΛΟΥ ΧΟΡΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΥΜΕ

Ακούγονται οι πρώτες νότες της μουσικής. Ο ήρωας αρχίζει να λικνίζεται ανέμελα στα λόγια ενός τραγουδιού ή ξεκινάει μια ξέφρενη χορογραφία μέχρις ότου επανέλθει πίσω στην πραγματικότητα. Η σκηνή, στέκοντας ξέχωρη από στην υπόλοιπη ταινία, τελειώνει και μας αφήνει με μια γλυκιά και μελαγχολική αίσθηση. Η ιστορία συνεχίζεται. Μετά θα βάλουμε να την δούμε ξανά και ξανά.

Audrey’s dance, Twin Peaks (David Lynch, 1990 -1991)

God I love this music. Isn't it too dreamy? αναρωτιέται η Audrey Horne και σηκώνεται αργά από την καρέκλα της, με την ανατριχιαστική μουσική του Angelo Badalamenti να κατακλύζει το εστιατόριο. Μελαγχολία, creepiness και ονειρική διάθεση μαζί συνθέτουν τη γνωστή και μοναδική ατμόσφαιρα της σειράς του Lynch και δεν υπάρχει σκηνή που να την αντιπροσωπεύει καλύτερα από τον χορό της Audrey. 

Nana (Anna Karina) στο Vivre Sa Vie (Jean – Luc Godard, 1962)

Η Νανά βάζει ένα δίσκο στο jukebox και αρχίζει το χορό προσπαθώντας να αποσπάσει τα βλέμματα των αντρών γύρω της. Με τσαχπινιά και παιχνιδιάρικη διάθεση μας αφήνει να διακρίνουμε για πρώτη και μοναδική φορά μια ανεμελιά στην σειρά επεισοδίων της ζωής της που συνθέτουν την ταινία. Η απάθεια και η σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ουδετερότητα που κυριαρχεί στον τρόπο που παρακολουθούμε τη ζωή της, χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς της έχει συμβεί και γιατί κάνει ό,τι κάνει, σπάει για λίγο με αυτή τη σκηνή του χαρούμενου και αστείου ''χορευτικού'' της.  

Julie Delpy στο Before Sunset (Richard Linklater, 2004)

Ο Τζέσι κα η Σελίν έχουν μόνο λίγα λεπτά ακόμη μαζί πριν χωριστούν (ξανά) για πάντα. Ο Τζέσι θα βάλει το CD να παίξει, η Σελίν θα ετοιμάσει το τσάι και η Νίνα Σιμόν θα τραγουδήσει just in time you've found me, just in time and changed my lonely nights. Καθώς η Σελίν χορεύει και ο Τζέσι την κοιτάει καθισμένος στον καναπέ, ο Ρίτσαρντ Λινκλάτερ μάς χαρίζει μια πανέμορφη στιγμή, μια μετέωρη υπόσχεση ευτυχίας που αποτυπώνεται στο πρόσωπό του  Τζέσι, ο οποίος μοιάζει να παγώνει το χρόνο σ' αυτή τη στιγμή και χαμογελάει. - Baby, you are gonna miss that plane... -  I know. 

The Bitter tears of Petra von Kant (Rainer Werner Fassbinder, 1972)
When your heart's on fire, you must realize, smοke gets in your eyes τραγουδάνε οι Platters και η Πέτρα πιάνει απ' το μπράτσο την ερωτευμένη μαζί της Μαρλένε για έναν σύντομο ερωτικό και θλιμμένο χορό, αφήνοντάς την μετά από μια στιγμή, και διατάζοντάς την να συνεχίσει τη δουλειά, σε μια σκηνή η οποία αποτυπώνει λιτά και με ακρίβεια τη δυναμική που διέπει τη σχέση τους σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, τουλάχιστον μέχρι λίγο πριν τα τελευταία λεπτά της.  

Happy Together (Wong Kar- Wai, 1997)

Μια βρώμικη και κατασκότεινη κουζίνα μετατρέπεται σε πίστα χορού για τους δυο εραστές που χορεύουν τανγκό στους ήχους του Astor Piazzola. Ακινητοποιημένοι και στάσιμοι σε έναν χώρο ταυτόχρονα ασφυκτικό αλλά και προστατευτικό, κάπου στο Μπουένος Άιρες, η σκηνή παγώνει για λίγο το χρόνο σε μια ιστορία αγάπης που είναι έντονη, ωμή, ώρες ώρες βάναυση αλλά ταυτόχρονα τρυφερή και μεθυστική. Μια άχρονη στιγμή στην οποία μόνο οι εραστές  καταφέρνουν να μείνουν ζωντανοί. 

Mauvais Sang, (Leos Carax, 1986)

Ο Άλεξ ξεχύνεται στους δρόμους του Παρισιού κάτω από τον ξεσηκωτικό ήχο του Modern Love του David Bowie και αρχίζει έναν άγριο, δυναμικό και εκρηκτικό χορό που κατακλύζει την οθόνη, ενώ η σωματική ερμηνεία του εξαιρετικού Denis Lavant μεταφέρει όλη την ευφορία και την αγαλλίαση του ήρωά του. Στην υπέροχη αυτή σκηνή αποτίει φόρο τιμής και η ταινία Frances Ha, με την πρωταγωνίστρια του Noah Baumbach να αντιγράφει τις κινήσεις του Lavant σκίζoντας τους δρόμους της Νέας Υόρκης με την ίδια μουσική του Bowie να παίζει στο τέρμα.   

Mads Mikkelsen στο Another Round (Thomas Vinterberg, 2020)

Απελευθερωτικός, ξέφρενος και λυτρωτικός ο χορός του υπέροχου (και ως χορευτή) Mads Mikkelsen κλείνει την ταινία με ένα παγωμένο καρέ άλματος στη θάλασσα, αφήνοντας ανοικτή τη συνέχεια. Με αμφισημία και ηθελημένη ασάφεια, ο Βίντερμπεργκ, χωρίς να κατακρίνει κουνώντας το δάχτυλο με διδακτισμό στον ήρωά του, και ταυτόχρονα χωρίς να εγκρίνει τις πράξεις και τις αποφάσεις του, τον αφήνει μόνο του να εκφράσει χωρίς λόγια, με το σώμα και το φρενήρη χορό του όσα νιώθει και θέλει ή δε θέλει να πει δυνατά. Το τι θα συμβεί στη συνέχεια βρίσκεται εκτός πλάνου. 

Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)

Ο Σαμ και η Σούζυ το σκάνε από το σπίτι και παίρνοντας μαζί τους τα απολύτως απαραίτητα (όπως ένα φορητό πικ απ), βρίσκουν μια απόμερη παραλία, βάζουν τη μουσική να παίξει, μένουν με τα εσώρουχά τους και χορεύουν την Εποχή του Έρωτα (Le Tempts de l' Amour) της Françoise Hardy. Στυλ, εκκεντρικότητα, νοσταλγία, τρυφερότητα και η χαμένη (ή ξανακερδισμένη) παιδικότητα: όλα τα συστατικά του κινηματογραφικού σύμπαντος του Wes Anderson βρίσκονται εδώ μαζεμένα σε μια σκηνή. 

Permanent Vacation (Jim Jarmusch. 1980) , Stranger than Paradise (Jim Jarmusch, 1984), Only lovers left alive (Jim Jarmusch, 2013)

Χωρίς πολλά λόγια και με σχεδόν κωμική αποστασιοποίηση από ό,τι τους συμβαίνει, οι ήρωες του Τζάρμους ζούνε την κοινότοπη ζωή τους, με τις ημέρες να περνάνε χωρίς πυροτεχνήματα, όπως άλλωστε περνάνε και οι περισσότερες ημέρες όλων μας. Μέσα σε αυτό το κύλισμα του χρόνου που μας προσπερνάει, ο Τζάρμους αποσπά πανέμορφες στιγμές απραξίας ή τεμπελιάς που στέκουν άχρονες και ξέχωρες, και τις φωτίζει με σφήνες ευτυχίας και τρυφερότητας, καθώς και με το μοναδικό στυλ και coolness του. 

Στις Διακοπές Διαρκείας, όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, την πρώτη ταινία του Τζάρμους, ο John Lurie χορεύει με την ψυχή του στο μικρό και σχεδόν άδειο δωμάτιό του.  

 

Στο Πέρα από τον Παράδεισο η Εύα ακούει το αγαπημένο της τραγούδι I Put a Spell on You του Jay Hawkins και χορεύει στο μικροσκοπικό διαμέρισμα που μοιράζεται με τον ξάδερφό της Γουίλι που την φιλοξενεί. 

Έχοντας ζήσει αιώνες, ο Αδάμ και η Εύα, βρίσκουν ακόμα ευεργετική την επίδραση της μουσικής όταν θέλουν να ξεχάσουν τα προβλήματα της αθανασίας τους. Εραστές της μουσικής και της ζωής, θα χορέψουν το Trapped by a Thing Called Love, παραμένοντας ζωντανοί για πάντα.  

Jojo Rabbit (Taika Waititi, 2019)

Λίγο πριν το τέλος της ταινίας, μερικά δευτερόλεπτα πριν μαυρίσει η οθόνη, ο Waititi κάνει δώρο στους (πολύπαθους) ήρωές του ένα μικρό ανέμελο χορό στους ήχους της γερμανικής διασκευής του Heroes του David Bowie και το happy end γίνεται ακόμη πιο γλυκό.