HIGH FIDELITY (2000)

Σκηνοθεσία: Stephen Frears

Παίζουν: John Cusack, Iben Hjejle, Jack Black, Todd Louiso, Lisa Bonet, Tim Robbins, Joan Cusack

Ο Ρομπ Γκόρντον είναι ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού δισκάδικου σε μια απόμερη γειτονιά του Σικάγο, το οποίο, όπως λέει και ο ίδιος, πρέπει να προσπαθήσει κανείς για να το βρει. Συντηρείται κυρίως από τρελαμένους μουσικόφιλους συλλέκτες και όσους ψάχνουν σπάνια άλμπουμ και δυσεύρετες ηχογραφήσεις. Παρέα με τους δυο υπαλλήλους και φίλους του, τον εσωστρεφή και λιγομίλητο Ντικ και τον θορυβώδη και ώρες ώρες εξοργιστικό Μπάρυ, περνούν τις μέρες τους μιλώντας για μουσική, βιβλία και ταινίες, φτιάχνοντας τοπ 5 λίστες για τα πάντα, κατηγοριοποιώντας από άλμπουμ καλλιτεχνών μέχρι τραγούδια για κηδείες, ως επαγγελματίες κριτικοί υπεράνω όλων. Όταν η κοπέλα του, Λώρα, τον παρατήσει, ο Ρομπ θα ξεκινήσει ένα απολαυστικό μεν, παραληρηματικό δε ταξίδι στις αναμνήσεις των περασμένων του σχέσεων και θα έρθει αντιμέτωπος με την χρυσή πεντάδα των κορυφαίων χωρισμών του. Κοιτώντας μας κατάματα, μιλώντας με ειλικρίνεια και γκρινιάζοντας μόνιμα για τη ζωή του, θα προσπαθήσει να βρει τι έχει πάει λάθος. Στο ενδιάμεσο θα μας μάθει τα μυστικά της δημιουργίας του σωστού compilation, θα μας πει πώς πρέπει να ταξινομούμε τους δίσκους μας και ποια είναι τα αγαπημένα του άλμπουμ ανάλογα με το μέρος που βρίσκεται.

Μεταφέροντας στην οθόνη το βιβλίο του υπεραγαπημένου Νικ Χόρνμπυ*, η ταινία του Στίβεν Φρίαρς τοποθετεί τη δράση στο Σικάγο (σε αντίθεση με το Λονδίνο όπου διαδραματίζεται το βιβλίο) και καταφέρνει να κρατήσει το πνεύμα, τις χιλιάδες μουσικές αναφορές και το χιούμορ του βιβλίου, μαζί με τη ζωντάνια και την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο τόσο συχνά, ώστε περισσότερη ώρα είμαστε εμείς οι συνομιλητές του Ρομπ παρά οποιοσδήποτε άλλος χαρακτήρας. Σε εμάς εκμυστηρεύεται τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές του και σε εμάς παραδέχεται τα λάθη του, πριν καλά καλά τα παραδεχτεί στον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα η μια μουσική αναφορά διαδέχεται την άλλη και ο καταιγισμός των μουσικών κομματιών δε σταματά στιγμή (Bruce Springsteen, Bob Dylan, The Kinks, The Velvet Underground, Stevie Wonder, Marvin Gaye και πολλοί πολλοί άλλοι).

Με ένα αφηγηματικό περίβλημα που είναι εύπεπτο και φαντάζει επιφανειακό, εντυπωσιάζοντας και διασκεδάζοντας με τις ψαγμένες αναφορές του και τις κάθε είδους εκδηλώσεις μιας χίπστερ κουλτούρας (που βρίσκει το νόημα της ζωής σε βιβλία, ταινίες και μουσικές) πριν καν αυτή υπάρξει, η ταινία μάς λέει περισσότερα από όσα φαίνονται σε πρώτο επίπεδο. Για την ανάγκη να ξεπεράσουμε την εφηβική (σε όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε) μελαγχολία και να ωριμάσουμε, για το θάρρος του να δημιουργήσουμε κάτι από την αρχή παύοντας απλώς να κριτικάρουμε και να σχολιάζουμε τα έργα άλλων, για την προσωπική ευθύνη που έχουμε για τη ζωή μας και το ξεπέρασμα του φόβου να κατασταλάξουμε σε επιλογές, σταματώντας να είμαστε πάντα «με το ένα πόδι απ’ έξω». Για την κατανόηση του ρόλου που παίζουμε και έχουμε παίξει στις ζωές των άλλων, για τις παραδοχές των σφαλμάτων μας που πόνεσαν εμάς και τους γύρω μας και πάνω απ’ όλα για την ανακάλυψη του τι θέλουμε στη ζωή μας (ή τελοσπάντων τι δεν μας κάνει μίζερους και βαριεστημένους).   

Με έναν ήρωα απολαυστικό στις υπεκφυγές των λαθών του, διασκεδαστικό στα νευρωτικά του ξεσπάσματα και συμπαθητικό στις στιγμές που προσπαθεί να γοητεύσει, και  με αληθινούς (παρόλη την καρικατουρίστικη παρουσίαση) χαρακτήρες να τον πλαισιώνουν, η ταινία συμπυκνώνει στον πυρήνα της όλη την αβεβαιότητα, το μπέρδεμα και τις εσωτερικές διαμάχες των 30φεύγα ενηλίκων (που βέβαια χτυπάνε τον καθένα σε διαφορετική ηλικία) και χωρίς να σερβίρει έτοιμες λύσεις, τραγουδάει στο τέλος τη μία θεμελιώδη αναγκαιότητα: να είμαστε, δηλαδή, καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους, να βρούμε ποιοι είναι αυτοί που μας κάνουν ευτυχισμένους και να προσπαθήσουμε με τη σειρά μας να τους κάνουμε και εμείς ευτυχισμένους.

Αγαπημένες στιγμές (αν έπρεπε οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε να διαλέξουμε): Η εμφάνιση του Bruce Springsteen και οι συμβουλές του στον Ρομπ, η καλύτερη πρόταση γάμου που είδαμε ποτέ, η εκπληκτική διασκευή του Let’s Get It On από τον Τζακ Μπλακ, κάθε μα κάθε φορά που ο Ρομπ παραδέχεται στην κάμερα κάποια μαλαγανιά που έχει κάνει και φυσικά το δούλεμα και τα καψόνια των τριών μουσικών φρικιών στους ανυποψίαστους πελάτες τους.

Δείτε το ολοκληρωμένο αφιέρωμα στον Νικ Χόρνμπι και τα βιβλία του που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο εδώ.